Als u deze woorden leest zou het over heel veel dingen gaan maar in dit geval gaat het dus over het nieuw aan te schaffen bed van mijn zoon. Het werd namelijk tijd voor een nieuw bed en hij mocht mee naar de winkel. We hadden hem natuurlijk wel een beetje voorbereid want we zagen ons al thuis komen met een bed dat wij niet zien zitten.
We hadden hem dus uitgelegd dat wij liever geen brandweerautobed, motorbed of welk soort ‘vervoermiddelbed’ dan ook wilden kopen en hadden het argument dat zijn kamer te klein was.
Hij ging er helemaal in mee en gaf dan ook niet het kleinste weerwoord. Hij had zelf bedacht om hetzelfde bed als zijn oudste broer te nemen maar dan wel een ‘helemaal alleen voor mij’. Oudste broer heeft een mooi wit bed, redelijk strak en bevalt van beide kanten erg goed dus we dachten, kat in bakkie. Tot we bij de winkel kwamen.
Meneer keek in de etalage en daar stond-ie. Het hoge bed van net iets te lelijk hout, met een te smalle poot ten opzichte van de rest (design draait eigenlijk alleen maar om de juiste verhoudingen en laat dit bed dat nou net niet hebben) een glijbaan met boven op de glijbaan een te dun doek in een niet al te goede kleur die te prominent aanwezig is. Ik heb geleerd dat het woord ‘te’ eigenlijk een synoniem is voor niet goed en bij de uitleg van het bed komt het erg vaak voor.
U snapt het wel; hij liet zich niet van de wijs brengen, de verkoper hielp hem nog een handje mee (daar heb je dus ook niets meer aan) en nu hebben wij dus een bed wat alleen in die verkeerde houtkleur te krijgen is en wanneer hij uit bed komt wij wakker zijn van de dreun op de vloer.
Toch went het wel, zo’n lelijk bed, maar dat komt dan weer omdat hij als extra verassing van ons speciaal een paar heel erg mooie dekbedovertrekken heeft gekregen. Toen mocht hij niet mee naar de winkel!
Mark Boersbroek, stylist van de InterieurTipgever Regio Gelderland
